Graham Masterton

Piotrze, czekałam długo na Twoją recenzję... Przyznam, że po opisie książki spodziewałam się właśnie czegoś takiego - nostalgicznej powieści przypominającej właśnie "Muzykę z zaświatów". Wnioskując po Twojej recenzji - nie myliłam się. Sama jestem ciekawa, jakie będę mieć wrażenia po tej lekturze...

Zgadzam się z moim poprzednikiem. W moim odczuciu, ocena Piotra jest mocno zawyżona. Być może miałam za duże oczekiwania co do tej powieści i stąd moje rozczarowanie i niezbyt pozytywne wrażenia.
Książka ma klimat podobny do niektórych powieści Kinga (których co prawda nie czytuję, a znam jedynie z ekranizacji), który ja nazwałabym psychodelicznym. Główny bohater jest osamotniony, zagubiony i znajduje się w sytuacji bez wyjścia, a wszyscy wokół coś przed nim ukrywają. Nie ma pojęcia, komu zaufać i tak naprawdę nie może liczyć na niczyją pomoc. Błąka się po labiryncie samotności, niczym bohater "Procesu" Kafki. Trzeba przyznać, że to sytuacja jak z najgorszych koszmarów, jednak powieść staje się przez to w pewnym momencie męcząca. Niesmaczne też stają się sceny erotyczne. Zawsze w książkach Grahama są to apetyczne i barwne fragmenty, tutaj niestety jest ich za dużo i rzeczywiście, jak zauważył Piotr, niektóre z nich są po prostu zbędne.
Powieść ma jednak kilka plusów, a największym z nich jest zakończenie. Zwykle jest ono najsłabszym punktem w książkach Mastiego nieciekawe, rozegrane w pośpiechu i bez pomysłu. Tym razem rozwiązanie zagadki i zakończenie jest w moim mniemaniu bardzo interesujące i zaskakujące. Naprawdę wielki plus za to.
Na koniec doczepię się jeszcze do polskiego tłumaczenia tytułu. Jakoś w ogóle nie pasuje do treści książki - nawet jeśli odczytamy je w sensie metaforycznym, to jest ono bardzo naciągane. Tytuł powinien być bardziej zbliżony do oryginału np. Wspólnota, Społeczność, Zrzeszenie (takie chyba zresztą padały kiedyś propozycje na forum tego portalu). Szkoda też, że w książce jest tak dużo literówek. Ale to już tylko techniczne uwagi